بی قرار که شدی ،همین کافی ست که دلت گرم باشد
به دعاهای مادرت که ثانیه های بی قراریت را بدرقه میکند...
دلت قرص باشد...همین!
اگر خداوند بنده ای از بندگانش را دوست بدارد،
همه ی دنیا و مخلوقاتش را به کامش کارگر میکند...
۱۴
فروردين
آشفته بود...
با خودش حرف میزد و زیر لب چیزهایی میگفت...
یقین داشت این که دیروز دست رد به دست های پیش رویش زده بود
امروز را برایش غیر منتظره ای درد ناک میکند.
از کودکی عقیده اش این بود و این گونه هم پیش رفته بود تا به اکنون.
دست هایش از شدت نگرانی داشتند کرخت و سنگین میشدند.
لحظه ای فکری به ذهنش رسید...بر زمین افتاد و اشک هایش جاری شدند...
بی تاب بود و از خدا طلب بخشش میکرد...چند دقیقه ای اینگونه گذشت ...
کم کم آرام شد و خوابید.
کودکی بال های کوچکش را باز کرده بود
کوتاه می پرید .. اما می پرید تا اینکه رفت به سوی همان نوری که چشم هایش به آن خیره مانده بود!
ساعتی بعد،تنها صدای اذان بود و قلبی از تپش ایستاده!
۰۹
فروردين
سلام دوستان
مطلبی برگرفته از سایت راسخون پیرامون امید در زندگی
یکی از ساز و کارهای حیات و زندگی ، امیدواری است. از نظر جهان بینی توحیدی ، امید تحفه الهی است
که
چرخ زندگی را به گردش وامی دارد و موتور تلاش و انگیزه را پرشتاب می کند. اگر روزی
امید از انسان گرفته شود ،
دوران خمودی و ایستایی او فرا می رسد.
امیدوار بودن ، هنری است که باید همگان به خصوص نسل پویای جوان آن را فراگیرند .
از این رو به بررسی حقیقت امیدواری و راه های نیل به آن می پردازیم .
حقیقت امیدواری
امیدواری ، حالتی
نفسانی است که در آن ، انسان به اموری که انتظارش را دارد دل بستگی پیدا کرده است
.
امید ، در انتظار چیزی بودن است در حالی که بیشتر وسایل و اسباب آن فراهم شده
است .
معمولا امید و آرزو ، در فرهنگ فارسی ، در کنار یکدیگر به کار می روند ، اما
در زبان عربی به صورت جداگانه
با عنوان های (رجا) و (امل) استعمال می شوند.
با یک
تحلیل می توان گفت : در هر امیدواری ، آرزو هست ، ولی هر آرزویی ، امیدواری نیست
.(1)
شاید بتوان امید در زندگی را به سکان کشتی تشبیه کرد ، همان طوری که کشتی بدون
سکان دار در دریای خروشان و پرتلاطم ،
سرگردان خواهد بود ، انسان ناامید نیز در
این دنیای پرهیاهو حیران خواهد ماند.
بعضی افراد به دلیل شکست های گذشته ، امیدشان
را از دست داده اند به طوری که زندگی منهای امید را قابل تحمل ندانسته و در نهایت
، بدترین گزینه یعنی مرگ را مشکل گشای خود یافته اند .
آن عده هم که زنده اند ، در واقع مرده متحرکی بیش نیستند.
امیدواری ، نه خیال پردازی
انسان به اندازه ای می
تواند برای خود امیدسازی کند که به مرز خیال پردازی نرسد.
از آن جا که جوان سرشار
از انرژی است ، توان رسیدن به آرمان ها و اهداف بلند را در خود می بیند
و افق
بالاتری را برای خویش ترسیم می کند و در اندیشه فرداهای بهتر است برای او همواره خطر
افتادن در دام اوهام وجود دارد.
امیدسازی همیشه با در نظر گرفتن واقعیات ، امکانات
و توان و طاقت فردی صورت می گیرد ، در حالی که
خیال پردازی فاقد این ویژگی هاست ؛
پس باید در امیدهایمان تجدید نظر کنیم .
باید مرز بین امیدواری و خوش خیالی را به خوبی دانست تا یکی در جای دیگری قرار
نگیرد.
امیدواری ، مقوله ای است که با فعالیت و تلاش همراه است به بیان بهتر می
توان گفت :
امیدواری از سه جزء شناختی ، عاطفی و حرکتی تشکیل می شود. باغبانی در
ذهن خود ، ثمرات و نتایج کارش را
که باغستان سرسبز و آباد است ، تصور می کند و آن
را مطلوب می بیند ؛ از این رو در او نوعی دلدادگی پدید می آید و
آرزوی داشتن چنین
باغی را رد می کند .
سپس به منظور تحقق آن به فعالیت می پردازد. دانش آموزی که
بدون تلاش و مجاهدت در انتظار کسب مدارج علمی
و پذیرش در دانشگاه به سر برد ، در
حقیقت به خیال پردازی افراطی روی آورده و از امید واقعی فاصله گرفته است .
این
مسئله در جهات معنوی نیز صادق است . رسول اکرم (ص) می فرماید :
نادان کسی است که از هوای نفسانی خود پیروی کند و در عین حال از خداوند انتظار
بهشت را داشته باشد.(2)
هر چند در ناامیدی بسی امید است ، ولی با این بهانه نمی توان دست از کار و تلاش
کشید و به امید یاری دیگران چشم دوخت.
میوه شیرین و گوارای درخت امید آن گاه به
بار می نشیند که با تلاش و فعالیت آبیاری شده باشد.
امام علی (ع) می فرماید : ( لا تکن ممن یرجوا الاخره بغیر عمل ؛ از کسانی مباش که
بدون عمل ، به آخرت امیدوار است .)(3)
بنابراین اگر انسان انتظار و امید چیزی را دارد ، باید خود را برای استقبال از آن
آماده کند کسی که ادعا می کند انتظار چیزی دارد و
اثری در عمل او نمایان نیست ، در
واقع به ادعای دروغینی دست زده است .
مولوی در قالب داستانی کوتاه دل بستن بیهوده
به امور واهی و دور از حقیقت را چنین ترسیم کرده که مضمونش این گونه است ؛
شخص غریبی با شتاب به دنبال خانه ای می گشت ، دوستش که خانه خرابی داشت ، وی را با
خود برد و به او گفت :
اگر این خانه سقف می داشت ، تو را در کنار خود جای می دادم
.
اگر در این خانه اتاق دیگری می بود ، همسرت نیز آسوده در این جا اقامت می کرد .
اگر اتاق دیگری بود ، میهمانت را نیز در آن جای می دادی و آن شخص در پاسخ گفت :
گفت آری پهلوی یاران خوش است
لیک ای جان در (اگر) نتوان نشست
امید و آرزو آسیب ها و
آفتاتی دارد که مهم ترین آن ، عدم آگاهی و اطلاع از واقعیات ، غفلت از وظیفه اصلی
، بلند پروازی ،
فاصله گرفتن از مبانی دینی و عوامل اجتماعی فرهنگی حاکم بر جامعه
است .
در این جا به مهم ترین موارد آرزوهای آفت زده اشاره می کنیم :
1- آرزوی واهی
امیدواریم درحالی که امیدهای خیالی داریم . گاهی امیدها ، کاذب و غیر واقعی است و
بیشتر به توهم شباهت دارد که شاعر می گوید :
امید نیست که عمر گذشته باز آید در
این امید به سر شد ، دریغ عمر عزیز
امام علی (ع) آروزهای کاذب را به سراب آب نمایی تشبیه کرده که تشنه کامان را به
دنبال خود می کشاند ،
ولی هر لحظه آنها را تشنه تر می کند.(8) بر این اساس ، در
آموزه های دینی ، از آروزهای دراز ، به دلیل آثار و پیامدهای شوم آن ، به
آرزوهای
غیر منطقی تعبیر نکوهش شده است . امیر المؤمنین (ع) می فرماید : از آرزوهای دراز
بپرهیزید
که زیبایی نعمت های الهی را از نظر شما می برد و آنها را نزد شما کوچک می کند و به کمی شکر فرا می خواند. (9)
2.آروزی تعدیل نشده
یکی از آفات امید و آرزو ، خروج از مدار اعتدال است . اگر امید و آرزو از حد
اعتدال خارج شود و رنگ افراطی به خود بگیرد ،
مفاسد جبران ناپذیری به دنبال خواهد
داشت . امام علی (ع) می فرماید :
از تکیه کردن بر آروزها بپرهیزیدکه همانا سرمایه
احمقان و مانع خیر آخرت و دنیا است . (10)
اگر در بعضی آیات و روایات ، آرزو مذمت شده ، همین آرزوهای دور و دراز است که
پشتوانه عقلانی ندارد .
امیرالمؤمنین (ع) می فرماید : (شرف الغنی ترک المنی ؛
برترین بی نیازی ، ترک آرزوهاست.) (11)
در روایتی دیگر آثار زیان بار آرزوهای واهی را این گونه ترسیم فرموده اند :
آرزوهای دراز ، عقل انسان را می برد ،
وعده آخرت را دروغ می شمرد ، انسان را به
غفلت وا می دارد و سر انجام آن ، حسرت و ندامت است .(12)
آرزو بد نیست طغیانش بد است
هست دریا خوب و طوفانش بد است
گر چه هر میلی همایون مرکبی است
خارج از اندازه جولانش بد است
راه های امیدواری
امیدواری مانند صفات
پسندیده دیگر ، اکتسابی است ؛ یعنی باید با تلاش و تمرین آن را به دست آورد.
راه
هایی که جوانه امید را در دل آدمی می کارد عبارت اند از :
1.تفکر مثبت
قدرت اندیشه و تفکر ، بر هیچ کس پوشیده نیست . اندیشه نه تنها بر جسم انسان ، بلکه
بر آینده او نیز تأثیر می گذارد.
تفکر مثبت ، تولید انرژی ، توانایی و دل گرمی می
کند و در عوض ، تفکر منفی موجب اضطراب و تشویش افراد می شود .
اگر بخواهیم امیدوار
زندگی کنیم باید همواره نیمه ی پر لیوان را بنگریم نه نیمه خالی آن را و به آنچه
می توانیم کسب کنیم بیندیشیم .
برای این منظور راه کارهایی وجود دارد :
1-1- همراهی با زیبایی های زندگی :
زندگی بستری از تیغ و خار و یا باغی از گل سرخ است ، اما این که ما زندگی را از چه زاویه ای ببینیم مهم است .
(آیا هرگز متوجه شده اید وقتی به شما شاخه گل سرخی هدیه
می کنند که ساقه اش خارهایی به خود چسبیده دارد ، اگر خارها را از آن جدا
کنند ،
زود پژمرده می شود ؟ آیا هیچ گاه به فردی که شاخه گلی را به شما اهدا کرده می
گویید که چرا گلی با خار به شما می دهد ؟ شما از
کنار خارها می گذرید و از اهدا
کننده گل تشکر می کنید. به راستی آنچه در زندگی به هر یک از ما داده شده کمتر از
گل سرخی است که
دوستی به ما اهدا می کند و ما به خار آن توجهی نداریم ؟ پس از کنار
خارهای زندگی ، بزرگوارانه بگذریم و نگاه امیدوار خود را متوجه گل ها
کنیم .)(19)
1-2 اندیشه در داشته ها : بزرگ نمایی سختی ها و نظر افکندن در کاستی ها و کمبودها
که یک روی سکه زندگی است ،
باعث شده است که از روی دیگر سکه که خوشی ها و زیبایی
ها و داشته هاست ، غفلت شود .
این نگرش منفی ، افرادی را در کام یأس و افسردگی فرو
برده است .
امام هادی (ع) ابوهاشم جعفری را که در تنگنای شدیدی قرار داشت ، با ذکر
نعمت های الهی امیدوار ساخت و
پیش از آن که او چیزی بگوید ، حضرت فرمود : کدام یک
از نعمت های خدا را می خواهی شکرگزاری کنی؟
وی که شگفت زده شده بود ، خود را جمع
کرد و ندانست چه بگوید .
امام (ع) یکی پس از دیگری نعمت های وی را بازگو کرد و
فرمود : خداوند به تو ایمان داده و با این نعمت ، بدنت را بر آتش حرام کرده و به
تو
تندرستی عطا فرموده و با این وسیله تو را بر انجام فرامین الهی یاری رسانده و
به تو قناعت ارزانی داشته ،
پس تو را از بذل و بخشش بیهوده حفظ کرده است .
(20)
حضرت با بیان نعمت ها ، او را به آنچه در حال حاضر داشت آشنا کرد و به او فهماند
آنچه دارد بیش از آن است که ندارد ،
زیرا همواره در کنار هر نقمتی ، نعمتی است .
امام حسن عسکری (ع) می فرماید :
هیچ بلایی نیست مگر آن که خداوند در نهادش خیری نهفته که آن را فرا می گیرد.(21)
2- محکم کردن پایه های اعتقادی و اخلاقی
یأس و امید تا حد زیادی مربوط به جهان بینی و نگرش انسان به نظام آفرینش است .
کسی
که به ماورای طبیعت اعتقاد دارد و نظام خلقت را محدود به دنیا نمی پندارد ،
در
تاریک ترین لحظات زندگی نیز احساس تنهایی نمی کند ، زیرا همیشه خدا را در کنار خود
می یابد.
انسان مؤمن با داشتن این تکیه گاه مطمئن ، با خود می گوید : هرگز به خود رها نشده ام و زحماتم بی نتیجه نخواهد ماند.
اما با تفکر و جهان بینی مادی و نگاه بدبینانه به طبیعت ، اصل و ریشه امید به شدت
آسیب می بیند .
استاد مطهری می گوید : (اثر فلاسفه مادی که همیشه نظر بدبینانه به
طبیعت داشته و دارند ،
با توجه به این که به اصل آفرینش معتقد نیستند و انسان را
معلول تصادفات می دانند ، چنین می گویند که این موجود اصولا شر جزء ذاتش
است و از
اولی که پا روی زمین گذارده شرارت کرده است و هم اکنون نیز موجودی شرور است ، در آینده
نیز چنین خواهد بود.
امیدی به این موجود از نظر سعادت نیست.
اینان هر گونه طرح
اصلاحی را برای جامعه بشریت رد می کنند و هیچ گونه امیدی نسبت به اصلاح او ندارند
وقتی از آنان سؤال شود که پس
به چه امیدی باید زنده بود؟ می گویند :
اصلا نباید زنده بود. اگر بشری به کمال نهایی و مرحله عالی خود برسد ، بایستی خودکشی کند و این است اوج ترقی یک انسان که به این
مرحله برسد و درک کند که چیزی جز شرارت نیست .)(22)
۰۳
فروردين